“Moi!”, knikt Marinus me zachtjes toe als hij de verloskamer binnenschuifelt. Marinus is een robuuste, grote man van middelbare leeftijd. Hoe lang zou hij zijn, vraag ik me in stilte af. Mijn 1.70 steekt klein af bij de man die boven me uit torent. Ik vang zijn blik en kan een glimlach niet onderdrukken.Hij draagt in zijn ene hand een weekendtas en in zijn andere hand houdt hij een maxicosi van BabyBorn. De oudroze en pastelgele kleuren van de bekleding zijn vervaagd, het handvat wat ooit prachtig hemelsblauw was, is nu een vervallen kleur wat lijkt op vies badwater.
Marinus kijkt wat vertwijfeld in het rond. Hij houdt niet van ziekenhuizen en al helemaal niet van de rare geur die er hangt. In zijn hele leven is hij nog maar een paar keer naar de Groningse plattelandsdokter geweest. Hij moest wel, want zijn werk op de boerderij had eronder geleden. Maar ziekenhuizen? Nee, daar bleef hij zo ver mogelijk vandaan. Maar soms loopt het leven anders. Marinus was jaren alleen geweest en had de melkveehouderij van zijn ouders overgenomen. Het liefst begaf hij zich tussen de koeien, zei hij. Dat was het mooiste plekje op zijn bedrijf. Op een zomerse lentedag kwam er een jonge vrouw langs op de boederij. Ze was verdwaald. Vol verbazing keek ze hoe Marinus de koeien in de wei liet. De twinkeling in zijn ogen, de passie waarmee hij haar betrok bij zijn taak. Ze was op slag verliefd. Op deze wat onhandige, grote knuffelboer. Ze grapte tegen haar vriendinnen dat hij van het slag “ruwe bolster, blanke pit” was. Ze gooide haar spullen neer, en verdween nooit meer van de boerderij. En zo kwam het, dat nu twee jaar later, Marinus op zijn 63e toch nog vader werd! De mannelijke gynaecologen grapten in de koffiekamer dat “deze oude baas wel van wanten wist. Maar of hij ook kon zorgen voor een kind?”
De zwangerschap van Friezin Geertje was vlekkeloos verlopen. Ze had genoten van alle trapjes die ze voelde, haar groeiende buik en de volle bos haar die ze had gekregen. Normaal was het maar zo’n bosje ‘melkboerenhondenhaar’. En nu was het zover. Veertig weken en vijf dagen. De weeën waren begonnen, dus Marinus had een bevriendde boer gebeld om op de boerderij wat taken over te nemen.
Ik had avonddienst (toen nog als verloskundige in opleiding) dus ik installeerde het stel in de kamer. Geertje aan het CTG, en Marinus in een grote stoel die je kan uitklappen tot bed. We kletsten wat af in de uurtjes die volgden en ik keek geamuseerd van links naar rechts. Geertje kwetterde lekker tussen de weeën door en vertelde ons alles over het leven op de boerderij. Marinus knikte, en wreef met zijn grote handen langs zijn kin. De grijze stoppels raspten langs het zanderige eelt. Ja, bevallingen bij dieren had hij genoeg gezien, maar bij een mens…. En dan ook nog eens bij ‘zijn meisje’, want zo noemde hij Geertje continu liefdevol, dat was een ander verhaal.
Geertje kon overigens goed bevallen, net als haar moeder en oma. Binnen 6 uur zat ze op 10 centimeter, en na 20 minuten werd er een klein teer meisje geboren. “Hoe gaat de baby heten?”, vroeg ik. Met een trillende lip fluisterde Marinus: “Wat dochtst….een wichtje….Jildou! Naar haar oma!” Ze woog krap 3 kilo, maar keek direct helder met grote blauwe ogen de wereld in. Een klein gilletje, en daarna was ze tevreden. Haar papa hielp met nakijken en aan kleden. En terwijl Geertje “Mmmm … twijbak mit moeskes!” riep toen ze de beschuit in haar mond schoof, hoorden we ineens een zachte snik achter ons. Ik draaide me om en zag Marinus met de kleine Jildou voor het raam staan. Zijn grote schouders schokten van de emotie en de losgekomen spanning.
Toen ik de volgende dag op kamer 2 kwam, om te helpen met badderen van Jildou, hoorde ik door flink babygehuil een lage mannenstem zachtjes geduldig zingen: